Forma główny w latach 20. plus 30. XIX wieku. Związuje się otwarcie z przeznaczaniem rozgłosu cielesnej sprawy, bez względu na jej wartość (pozytywna, negatywna). Użytkuje sprawności informacyjne polegające m.in. na zapewnianiu na zlecenie klienta artykułów aż do prasy, wyjaśniających zleceniodawcę w pozytywnym świetle. W periodzie rozrostu tej odmiany przewodzenia działań punkty te często przemijały się z rzeczywistością. Jednym spośród najbardziej znanych przedstawicieli tego modelu był Phineas Barnum, Amerykanin, który żył w XIX wieku, mieniony mistrzem manipulacji. Owo płeć brzydka jest skrybą oznajmienia „nieważne, co o mnie mówią, ważne, żeby zgodnie pisali nazwisko”. Dziś ten szablon zalega wśród specjalistów zgrupowanych ze sportem i showbiznesem. Model wiadomości publicznej Pojawił się na początku XX wieku, tudzież jego twórcą był Ivy Lee. Odrzucił płeć brzydka ostatnie podejście public should be damned na obiekt public should be informed. Rzetelna wiedza zaś mówienie prawdy to cele zawiadamiania. Zamiarem ma być popularyzacja informacji o firmie (nie mediacja). Lee sporządził własny przepisy zawodowy (Declaration of Principle) w którym podkreślał, że PR wspiera się na otwartości również usługuje łącznemu dobru. Rozpatrywał, że jeżeli prawda o firmie jest w celu niej zła, to należy to przerobić. Projekt PR taksowany dzięki ilość odprysków. Jego informacje prasowe wcześniejszy szpicem wiarygodności, usługiwał w nich – co nie było powszechną praktyką – jaki je napisał zaś w czyim imieniu. W swoim działaniu prowadził się nie śledztwami, toż intuicją, która dwa razy go nawaliła – w losie promocji III Rzeszy także ZSRR. Podług tego modelu wykorzystanie PR to przede wszystkim propagowanie wiadomości. Dziś wykorzystywany w agencjach rządowych, niektórych funkcjonowaniach non-profit, w trakcie kampanii informacyjnych, informacjach kulturalnych.
